Rozdział 14

Zdenerwowany uszczypnąłem się w ramię i poszedłem po kolejny kieliszek szampana.
Później
   Siedziałem przy jednym ze stołów i rozglądałem się po sali. Nie było nic ciekawego. Lily schowała się gdzieś w tłumie, James z kimś rozmawiał, a Tom... Zaraz, zaraz.
 - Tom?! - spytałem sam siebie. - Co on do cholery?
Nie zdążyłem się dobrze zastanowić gdy przyjaciel do mnie podszedł i uścisnął mi dłoń. Nie wiedziałem czy bardziej jestem zszokowany czy zaskoczony.
 - Sprawdzam jak idzie Ci zakład. - uświadomił mnie.
 - Nawet. Niestety są pewne utrudnienia, ale nie martw się o mnie.
 - Stuart nie wygląda już najlepiej. Może jak Ci się uda to nawet dziś wykonasz swoją część umowy.
 - O czym Ty mówisz? - spytałem, ale gdy lepiej spojrzałem się w tłum zauważyłem Lily siedzącą i kołyszącą się we wszystkie strony.
Naprawdę nie wyglądała za dobrze. Zrobiło mi się jej trochę żal. Spiorunowałem Tom’a wzrokiem by zrozumiał, że mógł mi wcześniej uświadomić w jakim ona jest stanie.
   Opuściłem przyjaciela nie pytając nawet jakim cudem się tu znalazł i poszedłem w stronę brunetki. Wyciągnąłem rękę w jej stronę, a ona uniosła głowę. Patrzyła na mnie nieufnie, ale w końcu podała dłoń. Pomogłem jej wstać, po czym spojrzałem jej głęboko w oczy i znów ujrzałem ten strach. Moje ciało przeszedł zimny dreszcz.
 - Nie umiem tańczyć. - szepnęła gdy trzymałem ją w ramionach.
 - Nie będziemy tańczyć. - stwierdziłem.
Jej źrenice powiększyły się znacznie. Spokojnie mogłem zauważyć, że coś ją martwi. Nie dziwiło mnie to po tym co się zdarzyło w jej życiu.
 - Zabiorę Cię do domu. Nie za mądre byłoby gdybyś tu dłużej została. - uświadomiłem ją, a strach lekko znikł.
   Gdy już zbliżaliśmy się do drzwi, nagle na naszej drodze stanął James. Nie wyglądał na zadowolonego.
 - Dokąd ją zabierasz?! - warknął.
 - Do domu.
 - Zostaw ją! Nie jest Twoja.
 - Nie jest też rzeczą, więc Twoja na pewno też nie jest. - rzekłem i ominąłem go mocno szturchając go w ramię.
Na szczęście dał sobie spokój i już nic nie powiedział. Czułem jedynie, że patrzy na mnie dziwnym wzrokiem.
W domu Lily Stuart
   Brunetka dość długo siedziała już w łazience. Czekałem na nią, ale brakowało mi już sił. Byłem zmęczony. Nie należała do najlżejszych, a każda taksówka którą próbowałem złapać unikała mnie jak mysz kota.
   Nagle woda przestała lecieć. Miałem nadzieję, że oznacza to koniec kąpieli oraz to, że dziewczyna zaraz opuści łazienkę. Jednak odczekałem jeszcze jakieś dwadzieścia minut.
Narracja Lily
   W pokoju było ciemno. Było mi dobrze. Mimo iż nie wyglądałam najlepiej to mniej więcej tak się czułam. Chris, siedział na fotelu w mojej sypialni i ciekawie mi się przyglądał. Podobało mi się to. Nawet bardzo.
   Jego wzrok mnie przyciągał. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Pragnęłam tego jeszcze bardziej niż mogłabym to sobie wyobrazić. Był piękny.
 - Boję się. -  szepnęłam, a on przytulił mnie jeszcze mocniej.
 - Nie masz czego. Nie przy mnie. - odpowiedział po chwili.
   Zapach który unosił się w powietrzu, był wspaniały. Zimne dłonie bruneta błądziły po moim ciele. Było to wręcz wspaniałe. Jego dotyk... Jego smak... To co teraz się działo było piękne.
Następnego dnia
   Mocny ból głowy nie pozwalał mi spać. Otworzyłam szeroko oczy i zaraz bardzo tego pożałowałam. Słońce od razu mnie oślepiło i spowodowało, że odruchowo schowałam twarz w poduszkę.
   Było mi zimno. Nie wiedziałam jednak dlaczego więc po długim odpoczywaniu po śnie wstałam i oniemiałam. Byłam ubrana w najbardziej skąpą bieliznę jaką posiadałam. A jedyne co pamiętałam z dnia poprzedniego to, to że Chris mnie odprowadzał do domu.
 - Cholera! - załkałam żałośnie. - Co Ty głupia zrobiłaś.
   Poszłam po szlafrok do łazienki i zeszłam do kuchni. Tam doznałam jeszcze większego szoku. Brunet stał w mojej kuchni i smażył naleśniki. 
 - Wreszcie wstałaś. Dość późno już. - powiedział, a ja spojrzałam w stronę zegarka wiszącego nad przejściem do salonu.
Było kilka minut po dwunastej. Moją uwagę jednak bardziej przykuła sofa na której leżała poduszka i koc. Poczułam lekką ulgę, ale przecież zdarzyć mogło się wszystko.
 - Czy my...? - zaczęłam, ale nie wiedziałam co powiedzieć.
Mężczyzna zaskoczony obrócił się w moją stronę i parsknął śmiechem. Poczułam się żałosna i głupia.
 - Może wyładniałaś, ale mam jakieś zasady dziecino. - rzekł po chwili, a ja poczułam się urażona więc odwróciłam się i poszłam do sypialni.
   Sięgnęłam z szafy spodnie od dresu i białą bokserkę. Ubrałam się szybko i poszłam do łazienki po szczotkę. Gdy zobaczyłam swoje odbicie nie wiedziałam czy się śmiać, czy płakać. Przypominałam klauna, który przepłakał chyba pół nocy. Warknęłam tylko na siebie zła i sięgnęłam tonik oraz waciki. Starannie zmyłam cały makijaż z wczoraj po czym rozczesałam włosy. Związałam je w kuca po wsuwałam wsuwki we włosy.
   Nie za bardzo szczęśliwa tym, że brunet jest u mnie w domu z litości wróciłam na dół. Stawiał już talerze na stół, więc usiadłam na jednym z miejsc. Cały czas mi się przyglądał. Czułam się osaczona.
 - Co?! - warknęłam w końcu, a kawałek naleśnika którego właśnie miałam w buzi, wypadł na podłogę.
Brunet zaczął się głośno śmiać, a ja tylko czułam jak oblewam się rumieńcem. Dawno nie byłam aż tak zawstydzona.
 - Ty serio się tak ubierasz jak jesteś w domu? - zapytał ironicznie, a ja rzuciłam w niego truskawką, którą miałam na talerzu.

_____________________________________
* Pogrubiona czcionka jest snem ! 
Wróciłam ;p ktoś tęsknił ? ;> a tak wgl to podoba mi się ten rozdział :) O dziwo ;D Ja wybywam jutro nad Bałtyk <33 więc się żegnam ; )
Udanego końca wakacji życzy,